حاج ابراهیم خان کلانتر معروف به اعتمادالدوله از وزرایی است که در دوره‌ی سه
پادشاه و دو سلسله‌ی حکومتی وزارت کرده و به ترتیب وزارت لطفعلی خان زند، آقا
محمد خان قاجار و فتحعلی شاه قاجار را به عهده داشته است.*

*او در دوران وزارت خود مطابق رسم معمول اقوام و اطرافیان خود را به مناصب مهم
و نان و آبدار منصوب می‌کرده است.*

*می‌گویند روزی یکی از اهالی شیراز که از ستم‌های حاکم آن شهر ـ که یکی از
اقوام حاجی بود ـ به شدت آزرده شده بود، برای دادخواهی به تهران آمده و نزد
اعتمادالدوله رفت و به شرح ظلم و ستم‌های حاکم و مشکلات مردم پرداخت، و از او
خواست که حاکم شهر را عزل کرده و حاکمی عادل به جای وی منصوب کند ولی حاجی به
جای این کار به وی توصیه کرد که بهتر است از آن شهر نقل مکان کرده و به شهر
دیگری مثلاً اصفهان برود اما مرد شاکی از حاکم اصفهان هم ـ که باز یکی از اقوام
حاجی بود ـ اظهار ناراحتی کرده و گفت که از آشنایانی که در اصفهان دارد مطالبی
شنیده است که مطمئن است در آن شهر هم نمی‌تواند به راحتی زندگی کند.
اعتمادالدوله چند شهر دیگر را برای زندگی به مرد شاکی پیشنهاد کرد، اما باز وی
با ذکر بستگی حاکم آن شهر به خود حاجی مدعی می‌شدکه در آن شهر نیز مردم از
امنیت و زندگی راحت برخوردار نیستند. حاجی که بسیار عصبانی شده بود گفت که با
این حساب تو دیگر نمی‌توانی در این مملکت زندگی کنی و بهتر است بمیری و به جهنم
بروی! *

*مرد در پاسخ گفت که گمان نمی‌کنم که در آنجا نیز راحت باشم، زیرا قبل از من
مرحوم پدر شما به آنجا رفته است و در نتیجه در آنجا نیز از ظلم خاندان شما در
امان نخواهم بود. *

این خانه قشنگ است ولی خانه من نیست

 این خاک چه زیباست ولی خاک وطن نیست

 آن کشور نو آن وطــــن دانش و صنعت

هرگز به دل انگیــــــــــزی ایران کهن نیست

 در مشهد و یزد و قم و سمنان و لرستان

لطفی است که در کلگری و نیس و پکن نیست 
 

در دامن بحر خزر و ساحل گیلان

موجی است که در ساحل دریای عدن نیست

در پیکر گلهای دلاویز شمیران

 عطری است که در نافه ی آهوی ختن نیست

آواره ام و خسته و سرگشته و حیران

 هرجا که روم هیچ کجا خانه من نیست

آوارگی وخانه به دوشی چه بلایی ست

دردی است که همتاش در این دیر کهن نیست

 من بهر که خوانم غزل سعدی و حافظ

در شهر غریبی که در او فهم سخن نیست

 هرکس که زند طعنه به ایرانی و ایران

بی شبهه که مغزش به سر و روح به تن نیست

پاریس قشنگ است ولی نیست چوتهران

لندن به دلاویزی شیراز کهن نیست

 هر چند که سرسبز بود دامنه آلپ

چون دامن البرز پر از چین وشکن نیست

 این کوه بلند است ولی نیست دماوند

این رود چه زیباست ولی رود تجن نیست

این شهرعظیم است ولی شهرغریب است

این خانه قشنگ است ولی خانه من نیست 

بی تو هوای خانه ی ما سرد می شود
برگ درخت باور ما زرد می شود

شب بی تو روی صبح نمی بیند ای دریغ
خورشید بی تو منجمد و سرد می شود

زیباترین بهانه در این جا حضور توست
ورنه زمین هوایی و ولگرد می شود

در غیبت بهار درخت از چه بشکفد؟
باران که نیست باغچه دلسرد می شود

امکان هر ترانه تویی ای ملایمت
ورنه ترانه زمزمه ی درد میشود

سلمان هراتی - دفتر شعر دری به خانه ی خورشید

روند تکامل انسان از بدو پیدایش او مقرر است، چنان که فقط در مسیری که بر مبنای قانون تکوین اوست می تواند رشد مداوم کند، گویی سرنوشتش حاصل مقارنه اختران است. پیشگویان و پیامبران همواره گفته اند که هیچکس نمی تواند از خود بگریزد و هیچ زمانی و هیچ نیرویی قادر نیست، نقش صورت یافته ای را که زنده و پویاست، منهدم سازد