دیر گاهی است در این تنهایی
رنگ خاموشی در طرح لب است
بانگی از دور مرا می خواند
لیک پاهایم در قیر شب است
رخنه ای نیست دراین تاریکی
در و دیوار به هم
پیوسته
سایه ای لغزد اگر روی زمین
نقش وهمی است ز بندی رسته
نفس آدم ها
سر به سر افسرده است
روزگاری است دراین گوشه پژمرده هوا
هر نشاطی مرده است
دست جادویی شب
در به روی من و غم می بندد
می کنم هر چه تلاش
او به من می خندد
نقشهایی که کشیدم در روز
شب ز راه آمد و با دود اندود
طرح هایی که فکندم در شب
روز پیدا شد و با پنبه زدود
دیرگاهی است که چون من همه را
رنگ خاموشی در طرح لب است
جنبشی نیست دراین خاموشی
دست ها پاها در قیر شب است

با غنچه ی خاموشی، سری و سری دارم
  با چشم سخنگویی، پنهان نظری دارم 

 در این دل افسرده، سوز دگری بینم 
  در این سر شوریده، شور دگری دارم 

 از دربدری ای دل وقت است که باز آیی 
  دانی من بی سامان چشمی به دری دارم 

 ای راهبر دل ها! دست من و دامانت 
  من یک دل آواره در رهگذری دارم 

 در عالم هشیاری، او را نتوان دیدن 
  تا بی خبر از خویشم، از او خبری دارم 

 من اشکم و او دیده من آهم و او سینه 
  در پرده نمی مانم تا پرده دری دارم 

 او چون گل نوروزی، من ابر بهارانم 
  شاداب بود این گل تا چشم تری دارم 

 تا خرمن صد جان را یکباره بسوزانم 
  درسینه ی خود سوزی، در دل شرری دارم 

 گویند که می سوزی هر جا جگری بینی 
  ای آتش سوزنده! من هم جگری دارم 

 بی روی دل افروزت، شب صبح نمی گردد 
  هر شب که تو باز آیی، آن شب سحری دارم 

 در دام تو بگریزم تا پای گریزم هست 
  بر گرد سرت گردم تا بال و پری دارم

زوجی بر سر یک چاه آرزو رفتند، مرد خم شد، آرزویی کرد و یک سکه به داخل چاه انداخت. زن هم تصمیم گرفت آرزویی کند ولی زیادی خم شد و ناگهان به داخل چاه پرت شد.
مرد چند لحظه ای بهت زده شد بعد لبخندی زد و گفت: "این چاه واقعا کار می کنه!"

    اینک موج سنگین گذر زمان است که در من می‌گذرد 
  اینک موج سنگین گذر زمان است که چون جوبار آهن در من 
 میگذرد 
  اینک موج سنگین گذر زمان است که چون دریائی از ›پولاد
 وسنگ درمن میگذرد
 در گذرگاه نسیم سرودی دیگر گونه آغاز کردم ‍‍
  در گذرگاه باران سرودی دیگر گونه آغاز کردم ‍‍
 در گذرگاه سایه سرودی دیگر گونه آغاز کردم. ‍‍
  نیلوفرو باران در تو بود
  خنجر و فریادی در من
  فواره و رؤیا در تو بود
  تالاب وسیاهی در من . 
  در گذرگاهت سرودی دیگر گونه آغاز کردم. ‍‍
  من برگ را سرودی کردم
  سرسبزتر ز بیشه
  من موج را سرودی کردم
 پر نبض تر ز انسان
 من عشق را سرودی کردم
 پرطبل تر ز مرگ
 سرسبزتر ز جنگل
 من برگ را سرودی کردم
 پر تپش تر از دل دریا
 من موج را سرودی کردم
 پر طبل تر از حیات
 من مرگ را
 سرودی کردم.

اگر نه روی دل اندر برابرت دارم
من این نماز حساب نماز نشمارم

ز عشق روی تو من رو به قبله آوردم
وگرنه من ز نماز و ز قبله بیزارم

مرا غرض ز نماز آن بود که پنهانی
حدیث درد فراق تو با تو بگذارم

وگرنه این چه نمازی بود که من باتو
نشسته روی به محراب و دل به بازارم؟

نمازکن به صفت چون فرشته ماند و من
هنوز در صفت دیو و دد گرفتارم

کسی که جامه به سگ برزند نمازی نیست
نماز من به چه ارزد که در بغل دارم؟

از این نماز ریایی چنان خجل شده ام
که در برابر رویت نظر نمی آرم

طوفان که فرو نشست،
ابرهای پر غریو که پراکند

و نخستین پرتو خورشید که باز تابید بر زمین
که هنوز از باران خیس است،

همه چیز بوی زندگی می‌گیرد.

از پس آغازی و رشدی دوباره
هر علف و هر بوته تنفس آغاز می‌کند؛

هوا تازه و پاکیزه می‌شود،

شاخه‌های درختان سر برمی‌آورد،

گیسوان ژولیده دوباره آراسته می‌شود

و آرامش دوباره باز می‌گردد.
همان آرامش پیش از توفان

که همانندی ندارد در هیچ چیز.

* * *

عشق، عشق می‌آفریند؛

عشق، زندگی می‌بخشد؛

زندگی، رنج به همراه دارد؛

رنج، دل‌شوره می‌آفریند؛

دل‌شوره، جرات می‌بخشد؛

جرات، اعتماد به همراه دارد؛

اعتماد، امید می‌آفریند؛

امید، زندگی می‌بخشد؛

زندگی، عشق می‌آفریند؛

عشق، عشق می‌آفریند.-

از همان روزی که دست حضرت «قابیل»
گشت آلوده به خون حضرت «هابیل»
از همان روزی که فرزندان «آدم»
صدر پیغام‌آورانِ حضرتِ باریتعالی
زهر تلخ دشمنی در خون‌شان جوشید
آدمیت مرده بود
گرچه آدم زنده بود.

از همان روزی که «یوسف» را برادرها به چاه انداختند
از همان روزی که با شلاق و خون «دیوار چین» را ساختند
آدمیت مرده بود.

بعد دنیا هی پُر از آدم شد و این آسیاب
گشت و گشت
قرن ها از مرگ آدم هم گذشت
ای دریغ
آدمیت برنگشت.

قرن ما
روزگار مرگ انسانیت است
سینه ی دنیا ز خوبی‌ها تهی است
صحبت از آزادگی، پاکی، مروت ... ابلهی است
صحبت از «موسی»و «عیسی»و «محمد» نابجاست
قرن «موسی چمبه» هاست

من که از پژمردن یک شاخه گل
از نگاه ساکت یک کودک بیمار
از فغان یک قناری در قفس
از غم یک مرد در زنجیر
حتی قاتلی بر دار
اشک در چشمان و بغضم در گلوست
وندرین ایام، زهرم در پیاله زهر مارم در سبوست
مرگ او را از کجا باور کنم؟

صحبت از پژمردن یک برگ نیست
وای، جنگل را بیابان می‌کنند
دست خون‌آلود را در پیش چشم خلق پنهان می‌کنند
هیچ حیوانی به حیوانی نمی‌دارد روا
آنچه این نامردمان با جان انسان می‌کنند

صحبت از پژمردن یک برگ نیست
فرض کن مرگ قناری در قفس هم مرگ نیست
فرض کن یک شاخه گل هم در جهان هرگز نرست
فرض کن جنگل بیابان بود از روز نُخست
در کویری سوت و کور
در میان مردمی با این مصیبت‌ها صبور
صحبت از مرگ محبت، مرگ عشق
گفت وگو از مرگ انسانیت است.

*فریدون مشیری- مجموعه ی بهار را باور کن*

نکات زیر را به خاطر بسپارید......جدی بگیرید

Answer the phone by LEFTear
برای صحبت با موبایل از گوش چپ استفاده کن

Do not drink coffeeTWICE a day
روزانه بیش از دو فنجان قهوه ننوشید.

Do not take pills withCOOL water
قرص و داروها را با آب خیلی سرد تناول نکنید.

Do not have HUGE meals after 5pm
بعد از ساعت 5:00 عصر از خوردن غذای چرب خوداری کنید.

Reduce the amount of TEAyou consume
مصرف چای روزانه را کم کنید

Reduce the amount of OILYfood you consume
از مقدار غذای چرب و اشباع شده با روغن در وعده های غذایی کم کنید

Drink more WATER in the morning, less at night
در صبح آب بیشتر و در شب آب کمتر بنوشید.

Keep your distance from hand phone CHARGERS
از گوشی موبایل در زمان شارژ شدن دوری کنید..

Do not use headphones/earphone forLONG period of time
از سمعکهای تلفن ثابت و موبایل برای مدت طولانی استفاده نکنید.

Best sleeping time is from10pm at night to 6amin the morning
بهترین زمان خواب از ساعت 10:00 شب تا ساعت 6:00 صبح است

Do not lie down immediately after taking medicinebefore sleeping
بعد ازخوردن دارو فورا" به خواب نروید.

When battery is down to theLAST grid/bar, do not answer the phone as the radiation is 1000 times
زمانیکه باتری موبایل ضعیف است با جایی تماس نگیرید و تماس کسی را جواب ندهید چون در این حالت امواجی که گوشی منتشر می کند 1000 برابر است.