گل مریم! تنت دلتنگ باغه
میدونم قصر اونجا بی چراغه

میگن آب و هوای قلبا سرده
گل یخ روی خاکش خونه کرده

تمام لحظه ها از جنس سنگه
برای اون دلی که تنگ تنگه

گل مریم ببین! راهت چه دوره
فضای خونه بی تو سوت و کوره

گذشتی از همه، بارتو بستی
غریبونه، یه جای نو نشستی

یه جا که خیلی بارونی نباشه
همیشه ترس ویرونی نباشه

کسی از حسرت بودن نمیره
کسی عشقو از آئینه نگیره

یه جایی که نفس دزد نفس نیست
جواب هیچ فریادی قفس نیست

کسی فکر فراموشی نباشه
دوای درد بیهوشی نباشه

گل مریم! اگه ابرا سیاهه
از اینجا تا بهار، چند کوچه راهه

بیا! باغ از غم دوریت نمیره
ببین! باغ بدون گل کویره

گل مریم بیا! ریشه ات چی میشه*؟*
نگو سخته! پس اندیشه ات چی میشه؟

قفس که قد آزادی نمیشه
واسه تن، جز وطن وادی نمیشه

بیا ! دشت گلا هرزه علفهاش
نباشه گل، علف می شینه رو جاش

گل مریم بیا! باهم بسازیم
خزان میره، به سرما دل نبازیم

گل آزاده گلدونی نمیشه
بیا! اندیشه زندونی نمیشه

بیا! بامن بخوان از عشق وریشه
من اینجا، ریشه در خاکم همیشه

روزی بازرگان موفقی از مسافرت بازگشت و متوجه شد خانه و مغازه اش در غیاب او
آتش گرفته و کالا های گرانبهایش همه سوخته و خاکستر شده اند و خسارت هنگفتی به
او وارد امده است .

فکر می کنید آن مرد چه کرد؟!

مرد تاجر پس از نابودی کسب پر رونق خود ، تابلویی بر ویرانه های خانه و مغازه
اش آویخت که روی آن نوشته بود :

مغازه ام سوخت ! اما امیدم نسوخته است ! فردا شروع به کار خواهم کرد!*

http://up.vatandownload.com/images/rsjki73rmnfw9nu9l9q.jpg

بی هـمگان به سر شود، بی ‌تو به سر نمی‌شود
داغ تـــو دارد ایــن دلــم، جـای دگــر نمی‌شود

دیـده عـقـل مـست تـو، چــرخـه چـرخ پست تو
گوش طرب به دست تو، بی‌تو به سر نمی‌شود

جان ز تو جوش می‌کند، دل ز تو نوش می‌کند
عـقـل خـروش مـی ‌کـند، بی‌تو به سر نمی‌شود

خـمـر مـن و خـمار من، بـاغ مـن و بـهـار مـن
خـواب مـن و قـرار من، بی‌تو به سر نمی‌شود

جاه و جلال من تویی، مُلـکـت و مال من تویی
آب زلال مـــن تـویـــی، بی‌تو به سر نمی‌شود

گـاه ســوی وفـا رَوی، گــاه ســـوی جـفـا رَوی
آن مـــنـــی کــجـا روی، بی‌تو به سر نمی‌شود

دل بـنـهـنـد بــرکـنـی، تـوبته کـنـنـد بـشـکـنـی
این همه خود تو می‌کنی، بی‌تو به سر نمی‌شود

بی تو اگر به سـر شـدی، زیر جهان زبر شدی
بــاغ ارم ســقــر شــدی، بی‌تو به سر نمی‌شود

گـر تـو سـری قدم شوم، ور تـو کـفی علم شوم
ور بـروی عــدم شـــوم، بی‌تو به سر نمی‌شود

خـواب مـرا ببسته‌ ای، نـقـش مترا بـشـسـته‌ای
وز هــمــه‌ ام گسسته‌ ای، بی‌تو به سر نمی‌شود

گـر تـو نـبـاشی یـار من، گشـت خراب کار من
مـونـس و غـمـگـسار من، بی‌تو به سر نمی‌شود

بی تونه زندگی خوشم، بی‌ تو نه مردگی خوشم
سـر ز غـم تو چون کـشم، بی‌تو به سر نمی‌شود

هر چـه بگویـم ای سـند نیست جدا ز نیک و بد
هم تو بگو به لـطف خـود، بی‌تو به سر نمی‌شود
  
*دیوان شمس تبریزی*

فقر اینه که 5 بار مکه رفته باشی و گرسنگی و درموندگی همسایه بغلیت رو ندونی!!!

پیش از اینها فکر می کردم خدا
خانه ای دارد کنار ابرها

مثل قصر پادشاه قصه ها
خشتی از الماس خشتی از طلا

پایه های برجش از عاج وبلور
بر سر تختی نشسته با غرور

ماه برق کوچکی از تاج او
هر ستاره، پولکی از تاج او

اطلس پیراهن او، آسمان
نقش روی دامن او، کهکشان

رعد وبرق شب، طنین خنده اش
سیل وطوفان، نعره توفنده اش

دکمه ی پیراهن او، آفتا ب
برق تیغ خنجر او ماهتاب

هیچ کس از جای او آگاه نیست
هیچ کس را در حضورش راه نیست

پیش از اینها خاطرم دلگیر بود
از خدا در ذهنم این تصویر بود

به کجا چنین شتابان؟
گون از نسیم پرسید

- دل من گرفته زاین جا
هوس سفر نداری ز غبار این بیابان؟- همه آرزویم اماچه کنم که بسته پایم.

به کجا چنین شتابان؟

- به هر آن کجا که باشدبه جز این سرا، سرایم - سفرت به خیر اما تو و دوستی،
خدا راچو از این کویر وحشت به سلامتی گذشتی به شکوفه‌ها، به باران برسان سلام
ما را

  - شعر سفر به خیر که از مجموعه *در کوچه باغ‌های نشابور* گزیده شده است-