طوفان که فرو نشست،
ابرهای پر غریو که پراکند

و نخستین پرتو خورشید که باز تابید بر زمین
که هنوز از باران خیس است،

همه چیز بوی زندگی می‌گیرد.

از پس آغازی و رشدی دوباره
هر علف و هر بوته تنفس آغاز می‌کند؛

هوا تازه و پاکیزه می‌شود،

شاخه‌های درختان سر برمی‌آورد،

گیسوان ژولیده دوباره آراسته می‌شود

و آرامش دوباره باز می‌گردد.
همان آرامش پیش از توفان

که همانندی ندارد در هیچ چیز.

* * *

عشق، عشق می‌آفریند؛

عشق، زندگی می‌بخشد؛

زندگی، رنج به همراه دارد؛

رنج، دل‌شوره می‌آفریند؛

دل‌شوره، جرات می‌بخشد؛

جرات، اعتماد به همراه دارد؛

اعتماد، امید می‌آفریند؛

امید، زندگی می‌بخشد؛

زندگی، عشق می‌آفریند؛

عشق، عشق می‌آفریند.-