من از این زندگی سرد بدم می آید
یعنی از بودن با درد بدم می آید
برگ پاییزی یا خورشیدم در هر حال
از خودم این شبح زرد بدم می آید

چون سنگ ها صدای مرا گوش می کنی
سنگی و ناشنیده فراموش می کنی

رگبار نوبهاری و خواب دریچه را
از ضربه های وسوسه مغشوش می کنی

دست مرا که ساقه ی سبز نوازش است
با برگ های مرده هم آغوش می کنی

گمراه تر از روح شرابی و دیده را
در شعله می نشانی و مدهوش می کنی

ای ماهی طلایی مرداب خون من
خوش باد مستی ات که مرا نوش می کنی

تو دره ی بنفش غروبی که روز را
بر سینه می فشاری و خاموش می کنی

درسایه های فروغ تو بنشست و رنگ باخت
او را به سایه از چه سیه پوش می کنی؟

فروغ فرخزاد- مجموعه ی تولدی دیگر

جوامع عقب‌افتاده، مثل تنِ انسانِ خفته است. انسان خفته، پس از ساعات ‏طولانی که روی یک طرفِ تن خود خوابیده، احساس خواب‌رفتگی می‌کند و هم‌چنان در خواب شانه‌به‌شانه می‌شود و باز می‌خوابد، آن‌قدر که دوباره آن طرف تنش به خواب برود. و پس از ساعتی احساس کند که باید به طرف دیگر بخوابد. چنین جوامعی در خواب گرده‌به‌گرده می‌شوند و در واقع به دورِ خود غلت می‌زنند، اما خیال می‌کنند که پیش می‌روند.[1]
---------------------------------------------
1. فیلم مستند «شاملو؛ شاعر آزادی»- به کارگردانی مسلم منصوری و تهیه‌کنندگی بهمن و بهروز مقصودلو، 1376.


برگرفته از کتاب:
دیانوش، ایلیا؛ لالایی با شیپور (گزین‌گویه‌ها و ناگفته‌های احمد شاملو)؛ چاپ سوم؛ تهران: انتشارات مروارید 1388.

من ( هستم ) داریوش شاه بزرک، شاه شاهان، شاه کشورهای بسیار، پسر ویشتاسپه، یک هخامنشی

گوید داریوش شاه : این است کشورهایی که به خواست اهورا مزدا، من به یاری این مردم پارس از آن خود کرده ام، که بیم من به دلشان نشست، و مرا باج آوردند : ایلام، ماد، بابل، عربستان، سوریه، مصر، ارمنستان، کاپادوکیه، لودیه، ایونیه، یونانیانی که در جزایرند و کشور هایی که آنسوی دریا (ی اژه) اند، ساگارتیا، خراسان، سیستان، هرات، بلخ، سغد، خوارزم، ناحیه صد گاو، رخج، هند شمالی، گندارا، ناحیه سکاها، مکران

گوید داریوش شاه: اگر تو چنین می اندیشی "چنان باد که از دیگری نترسم"، این قوم پارسی را بپای، اگر قوم پارسی پائیده شوند، اهورا برکت جاودانی بر این قوم ( دودمان) ارزانی خواهد داشت

 از :سرکار خانم سوسن عزیز زاده

عجب گلی

قطارِ خطّ لبت راهی سمرقند است
بلیت یک سره‌ از اصفهان بگو چند است؟

عجب گلی زده‌ای باز گوشه‌ی مویت
تو ای همیشه برنده! شماره‌ات چند است؟

شارل دو مونتسکیو
نویسنده و فیلسوف فرانسوی ( 1689- 1755 )
ویرایش : مریم فودازی

بالا گرفته کار جنون؛ کولی، دوباره زار بزن!
بغض فشرده می‌کُشدت؛ فریاد کن، هوار بزن!

عشق است جمله هستی تو، جانت به نقد اوست گرو؛
انکار خویشتن چه کنی؟ برشو به بام و جار بزن!‏

آتش گرفته جان و تنت، پوشیده بس نشد سخنت؟
شد تیره جان روشن تو؛ این پرده بر کنار بزن!

«حق‌حق» فکنده حق‌طلبی - آخر نه کم ز مرغ شبی:
دیوار خامشی بشکن؛ گلبانگ «یاریار» بزن!

درگیرودارِ شورش تن، بشکن، بدر، ز ریشه بکن؛
دل را بکش ز سینه برون، بر فرق انتظار بزن!

‏نه! این دلِ فضولِ تو را افزون بود شکنجه روا:
گوشش بکش، ز خانه ببر، درکوچه‌اش به دار بزن!

‏نه! نه! مباد این به جنون! کاین شب‌چراغ آتشِ و خون
طُرفه‌ست؛ زو بساز نگین، بر تاج روزگار بزن!

‏نه! نه! گل است این دل تو، زیبنده‌ی حمایل تو؛
سنجاق کن شلال بر او، بر دوش و بر، به کار بزن!

‏نه! نه! نگاه دار ولی؛ میعاد چون رسید، دلی
‏چون مرغکی شکار شده، بر نیزه‌ی سوار بزن!

برگرفته از کتاب:
بهبهانی، سیمین؛ کولی و نامه و عشق(مجموعه‌ی عاشقانه‌ها)؛ چاپ چهارم؛ تهران: نشر چشمه 1389.