کاهنان با اسب تروا می‌آیند

در گرگ و میش

سرزمینی ترس خورده و بیمار

« که مرگ مردمان را

زندگی نام می‌دهند »

اسطوره‌ی اسب تروا مذبوحانه

تکرار می‌شود

کاهنان به دیر باز می‌گردند

آرام و پری‌وار

آنان در گورستان‌هایی

که شبانه از زندگان

بر پا ساخته‌اند

و چون وحوش حریصانه

استخوان‌های مردگان را می‌جوند

برای رستاخیز ‌آمده‌اند

« در زمین کسی بزرگ‌تر از ما نیست

ما انگشت ‌امر یزدان در‌ این جهانیم »

کاهنان ستارگانند

و بوزینه‌ها سالار

« تنها دراز گوشان به زانو در نمی‌آیند »

کاهنان دیر را

با شهوات سیری ناپذیر خود

آلوده می‌سازند

و ‌آیات پاک را

با مغالطه و دروغ

مسموم می‌کنند

کاهنان می‌کشند

لذت آنان در تنازع

و بربریت است

کاهنان می‌برند

چون دهان‌ها را با لگام بسته‌اند

آنان از عدالت می‌گویند

در حالی‌که در چشمان خونین‌شان

چهره‌ی یک جلّاد

با قداره‌ی سردش

مشهود است

« و خون تمام ما

در مذبح‌های مخفی ریخته خواهد شد

و تمام ما

به افتخار بت‌های نوین

در آتش خواهیم سوخت »